Het 'diabetes in Suriname' project. Hoe het allemaal begon.

20% van de Surinamers heeft diabetes. Type 2 weliswaar maar dit percentage is ongekend hoog. Het aantal diabetespatiënten in deze voormalige Nederlandse kolonie is daarentegen weer extreem laag! Dat is onmogelijk en kan helemaal niet waar zijn. Hoe zit dat dan? Een kort onderzoekje leerde mij dat het zeer waarschijnlijk is dat de mensen die Type 1 diabetes krijgen het nooit te weten komen. Met andere woorden, die gaan gewoon dood . In ieder geval één vraag beantwoord, het hoe en waarom komt later nog aan de orde.

Tweede en derde vraag is: waarom hebben zoveel mensen daar diabetes Type 2? En erger nog, waarom hebben veel van die patiënten zoveel complicaties?

Hindoestanen hebben bijna negen keer meer kans op suikerziekte als niet Hindoestanen. Dit is al een deel van het antwoord op de vraag waarom zoveel mensen het krijgen. Er wonen nu eenmaal veel Hindoestanen in Suriname. Verder heerst er in Suriname een echte eetcultuur. Alles gaat samen met eten, heel erg veel eten! Dit was nooit een probleem, de mensen werkten hard op het land of waar dan ook, maar dat wordt steeds minder. De automatisering doet overal zijn intrede, mensen zitten veel meer op hun kont tijdens het werk, alleen ze eten er geen hap minder om………. Gevolg; mensen worden dikker, het cholesterol gaat omhoog, ze krijgen last van hart en vaatziektes en ze ontwikkelen diabetes. Door onvoldoende kennis en voorlichting wordt de link niet gelegd tussen eet- en leefgewoontes en diabetes.

Als ik voeger bij een Surinaamse vriend van mij na het basketballen op het pleintje iets ging drinken dan was steevast zijn moeder thuis. Ze schonk ons grote glazen zelfgemaakte citroenlimonade in. Heerlijk! maar een klein slokje was voor mij voldoende om mijn bloedsuiker de lucht in te jagen. Mierzoet was dat spul. Weigeren was er echter niet bij, net als de koekjes en de cakejes die op tafel stonden. Je haalde het niet in je hoofd het af te wijzen.

Sociale druk dus. Op de één of andere manier is eten of drinken weigeren een grove belediging. Niet alleen hier in Nederland maar in Suriname al helemaal. Als de aanbieder van het voedsel dan niet weet hoe suikerziekte werkt en de ontvanger is diabeet maar weet ook maar half hoe het echt zit, of hij of zij wil niet beledigen, dan is er een probleem.
Bovenstaande is voor mij genoeg reden om actie te ondernemen. Ondertussen heb ik contact met verschillende stichtingen en mensen die allemaal een link hebben met suikerziekte en met diabetes. Mijn schrijvers en journalisten hart ziet de verhalen ontstaan, de ideeën borrelen op. Ik ga naar Suriname om de te kijken wat er wel gebeurt. Het is heel makkelijk om vanaf hier te oordelen en te vinden dat ze er daar een potje van maken. Maar hetzelfde kleine onderzoekje dat ik gedaan heb maakt ook duidelijk dat er heel veel Surinamers wel het besef hebben dat er iets moet gebeuren. Er worden prikavonden georganiseerd waar iedereen zijn bloedsuiker kan laten testen om te achterhalen of ze suikerziekte hebben of niet. Er worden lezingen gehouden in clubhuizen, op pleintjes en in ziekenhuizen om uit te leggen hoe suikerziekte herkend kan worden. Allemaal vrijwillig.

Graag zou ik deze mensen helpen, ik ga de verhalen opschrijven van de vrijwilligers en het werk dat ze doen. Ik ga ook de mensen die er net achter zijn gekomen dat ze suikerziekte hebben interviewen om daar een mooi portret van te maken.
Hoe kwamen ze erachter? Wat is hun ervaring? Hoe gaan ze ermee om? Hoe reageert de omgeving?

Ja, er zal een triest verhaal tussen zitten. Zo weet ik van een vrouw met een wondje aan haar voet. De arts amputeerde die voet direct, want mevrouw was diabeet en dus doe je dat. Totaal onnodig maar niet expres. Had de mevrouw de beschikking gehad over, bijvoorbeeld, teststrips dan was het wellicht niet gebeurd. Helaas worden die strips niet vergoed door de verzekering, die amputatie wel. Ze kan nu niet meer werken.
Maar dat harde en trieste moet dan maar, wellicht is dat juiste manier om anderen er van te overtuigen dat diabetes een serieuze aandoening is. Waar overigens prima mee is te leven, als je maar weet wat je moet doen….

Via dit blog hou ik iedereen op de hoogte van mijn vorderingen. En ja ik kan inderdaad wel wat hulp gebruiken. Bekende Surinamers zullen ook in actie moeten komen. Jörgen Raymann, Ramon Beuk en Clarence Seedorf hebben een mail gekregen en hun zaakwaarnemers zijn gebeld. Doen zij mee dan wordt dit een succes.

Ik hou jullie op de hoogte