13 mei Suriname en waar een airco wel niet goed voor is

Regen, regen en nog eens regen. Het is ergens midden in de nacht begonnen met regenen en nu het al lang en breed ochtend is regent het nog steeds pijpestelen. Met bakken tegelijk uit de hemel is eigenlijk een betere omschrijving. We leggen ons erbij neer en blijven gezellig in bed liggen. De regen klettert keihard op het golfplaten dak van de carport en dat klinkt bijna alsof we in een tent liggen. De klamboe gooit nog een schepje bovenop het kampeergevoel. We zetten de airco op een frisse 25 graden en kruipen lekker tegen elkaar aan. Verder doen we helemaal niets

Nou ja niets……

We maken als middageten pompoen soep en bedenken wat we in de avond moeten gaan eten en we verbazen ons over een grote tor met voelsprieten op de plek waar ogen horen te zitten. De voelsprieten volgen de beweging van je hand als je die richting het beest brengt. Ik probeer ze in de knoop te krijgen door met mijn hand rondjes te draaien boven zijn hoofd. Het lukt niet.
Na de soep doen we even een dutje, als het zo regent zijn er veel meer muggen lijkt het wel, er zijn in ieder geval meer muggen op de veranda. Mijn benen zitten al heel snel weer helemaal onder de grote rode bulten die echt verschrikkelijk jeuken! Het is bijna onmogelijk om niet te krabben. We zoeken dus afleiding in de slaapkamer.

Zelfgemaakte friet met hamburgers, dat wordt het avondeten hebben we besloten. En dus moeten we naar de chinees aan de andere kant van de stad. Het is gelukkig even droog aan het eind van de middag en we lopen rustig die kant op. Zijn we er even lekker uit. Deze chinees heeft het hele assortiment van Mora in de vriezer liggen en ze verkopen verschillende soorten wijn. Met wijn hamburgers aardappelen en komkommers lopen we door de regen weer terug. Het was ook te mooi om waar te zijn.

“Elise! Kom je kijken?”Roept de buurvrouw van boven. De rouwadvertentie van haar onlangs overleden neef is op tv en de hele familie zit voor de buis in de woonkamer. Een zelf in elkaar gedraaid filmpje wordt een half uur lang uitgezonden. Veel foto’s en de rouwkaart wisselen elkaar af onder begeleiding van een lekker muziekje. Het heeft wel iets. Er is een druk gesprek gaande over hoe dat heeft kunnen gebeuren. Hij is verongelukt met de auto in Rotterdam. Er is niets meer over van de wagen zien we op het Nederlandse journaal. Iedereen wil dus naar Nederland, en waar normaal gesproken de vliegtuigen half vol zitten zijn ze nu tot aan de nok toe gevuld. De schoonzus zus van de buurvrouw is ten einde raad. “Ik moet afscheid nemen van mijn neef toch, hoe kan het dat er geen enkele ticket meer te krijgen is?” Iedereen schudt vol ongeloof zijn hoofd. Tot zover niet veel vrolijks hier.

Tot het moment dat de Palm op tafel komt. Deze wordt weer op een andere manier gemixt dan gisteren. Veel ijs, een beetje water een beetje rum en een beetje cola of fernandez. En omdat de zoon van de schoonzus van de buurvrouw op bezoek is uit Nederland en nog een andere kennis uit Almere Haven, komen er frikadellen en kroketten op tafel. Het feest kan beginnen.
De man uit Almere Haven is al helemaal vernederlandst. Hij rijdt op een keurige herenfiets en heeft een blauw, wit, rood ruitjes overhemd. Hij praat ook een stuk Nederlandser. Als het over de staat van de wegen gaat en de indeling daarvan dan krijg ik genadeloos op mijn lazer. “je had het moeten zien hier toen de generatie van jouw ouders hier wegging! Toen was het hier één grote modderpoel!”

De Nederlandse zoon van de schoonzus van de buurvrouw schrokt nog een frikadel op en klaagt dat hij een hamburger wil, een echte Hollandse, van de MacDonalds ofzo. ja naast fietspaden missen ze hier ook een MacDonalds, komen we overeen. De schoonzus, die is opgegroeid in Rotterdam, vindt het in Suriname hoe dan ook beter dan in Nederland. “Als ik nog terugdenk aan die koude winters, ik zie me nog staan koukleumen bij de tramhalte of op zo’n koud treinstation. Brrrrrrrrrr ik krijg er nog de rillingen van!” Rilt ze nog na. “Ik mis wel iets aan Nederland hoor. Het slapen onder een dekbed. Maar daar hebben we wat op gevonden. We zetten de airco gewoon op 17 graden in de slaapkamer en dan kunnen we lekker onder onze Nederlandse dekbedden liggen. Word ik lekker wakker met een koud neusje. Net als in Nederland toch!”
Tja……lang leve de airco.